Όσοι παρακολούθησαν στην ΝΕΤ την εκπομπή «Εξάντας», με θέμα το «Πείραμα της Αργεντινής», θα ένοιωσαν πλήρεις συναισθημάτων. Προβληματισμός, θαυμασμός (αυτό προέκυψε στο τέλος), οργή, θλίψη, συμπόνια και άλλα πολλά, αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του καθενός. Η Αργεντινή γλύτωσε στο παρά… ένα από την εξαφάνισή της. Κατόρθωσε να απελευθερωθεί από τα εξοντωτικά δεσμά του Δ.Ν.Τ.. Ξεπλήρωσε το χρέος της, μπήκε σε πορεία ανάπτυξης και παραγωγής εκ των έσω και επανήλθε στο καθεστώς του «εξουσιάζω τον εαυτό μου». Δίχως νταβα…, κηδεμόνες που δεσμεύουν και διοικούν με τους δικούς τους όρους, που περιορίζουν ελευθερίες, υφαρπάζουν δικαιώματα και συμπιέζουν ως μέγγενη τους πολίτες που βρίσκονται υπό καθεστώς υποτέλειας. Μπορεί στην Αργεντινή οι φτωχοί και οι άνεργοι να περίσσεψαν, έχουν όμως την ευχέρεια της ελευθερίας. Τους στοίχισε ακριβά η πορεία της αποδέσμευσης από το Δ.Ν.Τ., αφού η γενιά των εφήβων και των νέων που σχεδόν ξεκληρίστηκε, αποτέλεσε το μεγαλύτερο τίμημα στον αγώνα για ανάκαμψη. Χρειάζονται «κότσια» για την αντιμετώπιση των μηχανισμών στήριξης, που στην ουσία θεωρείται πως είναι μηχανισμοί αποσύνθεσης των χωρών που προσανατολίζονται προς αυτούς και συσφίγγονται στα γρανάζια αυτών, προσπαθώντας με σπασμωδικές κινήσεις να ξεφύγουν από την σύνθλιψη. Επί ματαίω. Με λάθος πολιτική, χαλαρή και άτονη, με υπέρβαση της ανυπαρξίας ικανοτήτων διαχείρισης, συναλλαγής και αδιαλλαξία (το τελευταίο αφορά την πλευρά της τρόικας), η Ελλάδα συνεχίζει την πορεία της προς την καταστροφή. Η πραγματικότητα επαληθεύει την ως άνω διαπίστωση των περισσοτέρων πολιτών, που έρχεται σε αντίθεση με τις κυβερνητικές δηλώσεις. Η Αργεντινή δεν αποτελεί πλήρως παράδειγμα προς μίμησιν. Η στάση της όμως απέναντι στο Δ.Ν.Τ. ήταν… παλικαρίσια. Όπως ήταν και η στάση των απολυμένων υπαλλήλων των εργοστασίων και των επιχειρήσεων, που έκλεισαν λόγω χρεών. Για να επανέλθω στα δικά μας και κυρίως σε ότι αφορά την παραμεθόρια περιοχή μας τολμώ να συγκρίνω τα ασύγκριτα και να ανατρέξω στο παρελθόν των κινήτρων, για την ανάπτυξη των ευαίσθητων περιοχών της χώρας μας. Ιδρύθηκαν βιομηχανίες υπό την προστασία της χρηματοδοτικής πρόνοιας του κράτους. Χαράς ευαγγέλια! Αρωγοί οι νεοσύστατοι βιομήχανοι στην μείωση της ανεργίας του νομού, περιβεβλημένοι συγχρόνως και με την αίγλη της ιδιότητας τους, αφού είχαν στην διάθεσή τους την δύναμη των… «πακέτων». Για πόσο όμως; Όταν άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της υγιούς ανάπτυξης προς την κατηφόρα της φθοράς και της κακής διαχείρισης, ως ελέχθη τότε, έκλεισαν τα εργοστάσια, βγήκε κόσμος στην ανεργία και τα απομεινάρια των εργοστασίων φάνταζαν σαν κατοικίες των βαμπίρ. Άγνωστο βεβαίως, αν τα πακέτα εξαντλήθησαν για τους λόγους και τους σκοπούς εφ’ ώ ετάχθησαν. Οι πονηροί εγκέφαλοι των πολιτών όμως, έχουν πάντα την ευχέρεια να «αμαρτάνουν» με αχαλίνωτες σκέψεις και συμπεράσματα. Ο Θεός και η ψυχή τους. Η ουσία είναι πως δεν επανήλθε η ανάπτυξη των «κονδυλίων» στο νομό μας και σίγουρα δεν είναι ο μόνος νομός της χώρας που πάσχει από την μη ανάκαμψη. Τι απέμεινε λοιπόν; Ο καφές της παρηγοριάς, που ευνοείται με τα τραπεζοκάρεκλα που διαρκώς αυξάνονται στην πόλη. Φ. Βλαχοπούλου
