Άρθρο της Φ. Βλαχοπούλου

Οι πιο προσφιλείς λέξεις στην χρήση του πολιτικού λόγου, είναι η «δημοκρατία», τα παράγωγα του «λαϊκίζω», όπως «λαϊκισμός», «λαϊκιστής» και γιατί όχι το επίθετο «λαϊκιστικός». Όλοι οι πολιτικοί ανεξαρτήτως χρώματος αναφέρονται στην «δημοκρατία» πάντα όταν θέλουν να «νομιμοποιήσουν» και να προβάλλουν τον πολιτικό τους λόγο, ως πρόμαχοι των πολιτών. Κινούνται και ενεργούν βάσει της αρχής της «δημοκρατίας», αλλά μόνο οι ίδιοι το πιστεύουν ή ίσως δείχνουν πως το πιστεύουν. Δεν πείθουν όμως τους πολίτες, άρα και η χρήση του όρου περιττεύει. Η «δημοκρατία» προσδίδει θετικές εντυπώσεις, όταν χρησιμοποιείται από τον ομιλούντα. Η εφαρμογή της όμως ακολουθεί την πορεία της κομμουνιστικής θεωρίας, που καταλήγει στο ανέφικτο. Αρκεί βεβαίως που χρησιμοποιείται και μας υπενθυμίζει, πως έχουμε την τύχη να ζούμε στην πατρίδα της «δημοκρατίας». Ο καθένας λοιπόν έχει δικαίωμα να αναφέρεται σ’ αυτήν αρκεί να μην την κακοποιεί, όπως συμβαίνει συνήθως. Η χρήση του «λαϊκίζειν» δεν μπορεί να ξεφύγει της αναφοράς σ’ αυτό, με την διαφορά που μπαίνει στον πολιτικό λόγο με σκοπό να αποβάλλει την υποκρισία, που τυχόν οι πολίτες σκεφθούν πως υποβοηθάει την «ρητορική» του οιουδήποτε ασχολείται με την πολιτική. Ο υπέρμετρος ζήλος να καλύψουν την αληθοφάνεια, μέσα από την οποία ισχυρίζονται πως δουλεύουν με ανασηκωμένα μανίκια, προς όφελος του μέσου και κάτω αυτού Έλληνα πολίτη, αναγκάζει τους… υπηκόους να αγκαλιάζουν την δυσπιστία και να ομιλούν για «λαϊκισμό» και «λαϊκιστές». Προσβλητικός ο χαρακτηρισμός, αλλά συνάμα αληθής. Παρ’ ότι οι πολιτικοί θίγονται, όταν δέχονται την προσβολή, διαμαρτύρονται και την «αποτάσσουν» ως σατανά ή μίασμα. Είναι σύνηθες η ευρεία χρήση του «λαϊκισμού» και η σύγχρονη πραγματικότητα να έρχονται αντιμέτωπα, δημιουργώντας στρατόπεδα πολιτών και πολιτικών. Οι μεν πρώτοι δεν πείθονται, οι δε δεύτεροι προσπαθούν να πείσουν. Και πάλι λόγος να γίνεται. Όλα τα μέτρα, στα οποία καλούνται οι πολίτες να υποταχθούν ακουσίως, είναι καθ’ ολοκληρίαν εκτός των συμφερόντων τους και όμως παρ’ όλα αυτά παρουσιάζονται πως βαίνουν προς όφελος τους. Πώς λοιπόν οι δεινοπαθούντες από την πολιτική της κυβέρνησης να αποβάλλουν την δυσπιστία και να υιοθετήσουν την άποψη, πως στην πραγματικότητα κάποιος αγωνίζεται για την διατήρηση των κεκτημένων, την επέκτασή τους και όχι για την ζημιογόνο κάλυψη (για τους πολίτες) των ελλειμμάτων και των χρεών, που βασίζονται στην πολιτική του «λαϊκίζειν» και της προπαγάνδας υπέρ της σωτηρίας της χώρας. Αμήν! Η «δημοκρατία» παρανοείται και κακοποιείται, ο «λαϊκισμός» αποτάσσεται, ωστόσο χρησιμοποιούνται κατά κόρον από τους λαλίστατους πολιτικούς μας και βάζουν τους Έλληνες σε «αμαρτωλές σκέψεις» οσάκις τις ακούν…