Η πρόκληση σε όλο της το μεγαλείο…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Τόσα χρόνια δεν ξέραμε, καν, πόσους δημοσίους υπαλλήλους είχαμε σαν κράτος. Επομένως, πληρώναμε χωρίς να γνωρίζουμε που και πόσα δίνουμε από τον δημόσιο κορβανά. Μάλιστα, για να υπολογίσουμε τον αριθμό του δυναμικού που απασχολείται στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες της χώρας, χρειάστηκε να γίνει ένας ειδικός μηχανισμός μέτρησής τους. Και αφού, επιτέλους, συνειδητοποιήσαμε και με βάση την αριθμητική, ότι είναι πολύ περισσότεροι οι δημόσιοι υπάλληλοι από αυτό που είχαμε στο μυαλό μας, αποφασίσαμε σε επίπεδο κράτους να τους… περιορίσουμε (βλέπε καταργήσεις υπηρεσιών, συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων και πάει λέγοντας).
Το θέμα, όμως, είναι ότι εκεί που πάμε να διορθώσουμε την κατάσταση την κάνουμε πολύ χειρότερη. Ενώ, δεν αναγνωρίζουμε ως εργαζόμενους που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, τους υπαλλήλους των stages, εφευρίσκουμε διάφορες άλλες υψηλόμισθες θέσεις, για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, όπως στην περίπτωση του νέου θεσμού που καλείται ως «συνήγορος του δημότη». Όλα τα είχαμε, ο συνήγορος του δημότη μας έλειπε. Τη στιγμή μάλιστα, που κάποιοι άλλοι άνθρωποι χάνουν τον μισθό τους, ο οποίος δεν ξεπερνά τα πεντακόσια ευρώ, στο όνομα της χρηματοοικονομικής κρίσης.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως για την ταμπακιέρα δεν έχει παρθεί ούτε μια απόφαση. Τα πάντα κινούνται γύρω από την περιβόητη κρίση. Όταν, όμως, τα πράγματα αφορούν κάποια ισχυρά συμφέροντα, επικρατεί η απόλυτη σιωπή. Κάποιοι, απλά, κάνουν τους Κινέζους και παραβλέπουν επιδεικτικά την δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου.
Απολύουμε κάποιους, για να προσλάβουμε άλλους με πολύ πιο μεγάλες οικονομικές αποδοχές και μετά θέλουν να μας πείσουν, ότι τα πάντα γίνονται για το καλό της εθνικής μας οικονομίας. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο…
Ο απλός φορολογούμενος πολίτης, χαμηλοεισοδηματίας ή άνεργος, καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα (σε απλά ελληνικά, να πληρώσει τα σπασμένα του ελληνικού κράτους). Ματώνουμε, ξαναματώνουμε και φτου και από την αρχή… Αποτέλεσμα; Μηδέν...!
Η «επιδρομή» που δεχόμαστε σε καθημερινή βάση από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα είναι αδίστακτη και ανελέητη. Κάποιοι, κατά τα άλλα ευυπόληπτοι πολίτες της χώρας, κρυμμένοι πίσω από τίτλους και αξιώματα, χρησιμοποιούν την δύναμη που τους δίνει η πολιτική εξουσία, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε ελέφαντες και ας μην τρώμε κουτόχορτο. Η πρόκληση δεν έχει όρια και όμως, εμείς επιμένουμε να λεγόμαστε πολίτες ενός πολιτισμένου κράτους, που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό του την δημοκρατία.
Το θέμα, όμως, είναι ότι εκεί που πάμε να διορθώσουμε την κατάσταση την κάνουμε πολύ χειρότερη. Ενώ, δεν αναγνωρίζουμε ως εργαζόμενους που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, τους υπαλλήλους των stages, εφευρίσκουμε διάφορες άλλες υψηλόμισθες θέσεις, για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, όπως στην περίπτωση του νέου θεσμού που καλείται ως «συνήγορος του δημότη». Όλα τα είχαμε, ο συνήγορος του δημότη μας έλειπε. Τη στιγμή μάλιστα, που κάποιοι άλλοι άνθρωποι χάνουν τον μισθό τους, ο οποίος δεν ξεπερνά τα πεντακόσια ευρώ, στο όνομα της χρηματοοικονομικής κρίσης.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως για την ταμπακιέρα δεν έχει παρθεί ούτε μια απόφαση. Τα πάντα κινούνται γύρω από την περιβόητη κρίση. Όταν, όμως, τα πράγματα αφορούν κάποια ισχυρά συμφέροντα, επικρατεί η απόλυτη σιωπή. Κάποιοι, απλά, κάνουν τους Κινέζους και παραβλέπουν επιδεικτικά την δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου.
Απολύουμε κάποιους, για να προσλάβουμε άλλους με πολύ πιο μεγάλες οικονομικές αποδοχές και μετά θέλουν να μας πείσουν, ότι τα πάντα γίνονται για το καλό της εθνικής μας οικονομίας. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο…
Ο απλός φορολογούμενος πολίτης, χαμηλοεισοδηματίας ή άνεργος, καλείται να βγάλει το φίδι από την τρύπα (σε απλά ελληνικά, να πληρώσει τα σπασμένα του ελληνικού κράτους). Ματώνουμε, ξαναματώνουμε και φτου και από την αρχή… Αποτέλεσμα; Μηδέν...!
Η «επιδρομή» που δεχόμαστε σε καθημερινή βάση από τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα είναι αδίστακτη και ανελέητη. Κάποιοι, κατά τα άλλα ευυπόληπτοι πολίτες της χώρας, κρυμμένοι πίσω από τίτλους και αξιώματα, χρησιμοποιούν την δύναμη που τους δίνει η πολιτική εξουσία, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντά τους. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε ελέφαντες και ας μην τρώμε κουτόχορτο. Η πρόκληση δεν έχει όρια και όμως, εμείς επιμένουμε να λεγόμαστε πολίτες ενός πολιτισμένου κράτους, που έχει ως βασικό χαρακτηριστικό του την δημοκρατία.
