Άρθρο της Φ. Βλαχοπούλου

Ενώ η ελληνική κοινωνία μαστίζεται από την ανεργία, την ένδεια και προπάντων την οικονομική… ταλαιπωρία, το θέμα των μεταναστών παραμένει σε αδράνεια, με μελλοντική εξέλιξη την επιπλέον επιβάρυνση της χώρας από συνεχείς εισροές αλλοδαπών που ψάχνουν νέα πατρίδα. Δεν νομίζω πως σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα μια απεργία πείνας 250 ατόμων, που ανήκουν στην κατηγορία των λαθρομεταναστών, να λύγισε μια κυβέρνηση όπως την δική μας, που ενώ στις απεργιακές κινητοποιήσεις των γηγενών-κατοίκων τηρεί άτεγκτη και ανυποχώρητη γραμμή, «χαλάρωσε» την πολιτική της, την προσάρμοσε στα μέτρα των απεργών, οι οποίοι την εξέλαβαν ως τελεσφόρηση των προσπαθειών τους. Εξ ου και η πλήρης ικανοποίησή τους και το σήμα της νίκης που προκλητικά ανύψωναν δια των δυο τους δαχτύλων. Πώς λοιπόν να μην εκλαμβάνει ο Έλληνας πολίτης τα «σήματα» που εκπέμπονται από τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, που «λουστράρουν» την βιτρίνα της κυβέρνησης και αποτελούν στοιχείο για την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά συγχρόνως βάλλουν κατά των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των πολιτών; Τι είναι προτιμότερο; Η πρόνοια προς τους αυτόχθονες οι οποίοι επί χρόνια γεννιούνται, ζουν, κινούνται, φορολογούνται, εργάζονται, ταλαιπωρούνται, ευνοούνται, καλοπερνούν (;) και εξαθλιώνονται ή η φροντίδα προς τους αλλοδαπούς που η παραμονή τους κοστίζει ουκ ολίγα και επιβαρύνει τον κρατικό κορβανά; Ο Ιησούς κήρυττε δια του λόγου του, πως «ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα»! Απολύτως ανθρωπιστικό και σωστό. Έτσι όμως που εξελίσσεται το μέγεθος του οικονομικού προβλήματος στην χώρα, οι περισσότεροι πολίτες όχι μόνον δεν διαθέτουν δύο χιτώνες, αλλά ψάχνουν και για τον ένα για να καλύψουν την δική τους οικονομική γύμνια. Οι όροι τους οποίους έθεσε η κυβέρνηση θα παραμείνουν, θα εδραιωθούν και θα αποτελέσουν το νέο καθεστώς μπροστά στα νέα κύματα λαθρομεταναστών, που θα προτιμήσουν την χώρα μας, βασιζόμενοι στην «χαλαρή» πολιτική της κυβέρνησης. Το νέο καθεστώς που θα κληροδοτηθεί στις επόμενες γενιές και στις μελλοντικές κυβερνήσεις θα επιφέρει την υπερφόρτωση της χώρας και θα αλλάξει την εθνική της «ταυτότητα», που είναι το πλέον σοβαρό και επιβαρυντικό. Αντί να φρενάρουν λοιπόν την ήδη υπάρχουσα κατάσταση προσπαθούν παντοιοτρόπως να την ενισχύσουν, φροντίζοντας να δημιουργήσουν και χώρους υποδοχής και παραμονής μεταναστών. Μεγάλη εφεύρεση αυτό και εν όψει των εξελίξεων στις χώρες της Β. Αφρικής, εικάζεται πως οι… βάρκες θα «ξεβράσουν» στις ακτές των Μεσογειακών χωρών δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες λαθραίους ή μη. Ευνόητο είναι, πως η οικειοθελής απομάκρυνση τους από τις χώρες τους, προέρχεται από τον φόβο των εμφυλίων πολέμων, τα οικονομικά τους αδιέξοδα και την αναζήτηση καλύτερης τύχης σε άλλες χώρες. Άλλες ευρωπαϊκές χώρες πιθανόν να έχουν τρόπους αντιμετώπισης, σε αντίθεση με την Ελλάδα που δεν τολμά υιοθέτηση ριζικών λύσεων, ώστε να σταματήσει το κακό πριν συνεχίσει την αυξητική του πορεία. Βέβαια, οι πολίτες επόμενο είναι να καταλαμβάνονται από ξενοφοβία και αντιμεταναστευτικά συναισθήματα, αλλά και θυμό απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Διότι, η μεγαλοψυχία έχει τα όρια της και οι αντοχές επίσης. Εν αναμονή λοιπόν των χειρότερων που θα ‘ρθουν, ακόμη και στο θέμα της εισδοχής μεταναστών, με την ίδρυση νέων χώρων υποδοχής τους. Μήπως να κρατήσουμε και βάγια, για να τους υποδεχθούμε;