Φαντάζει μακρινή η εποχή που το ΠΑΣΟΚ ανήλθε στην εξουσία και μαζί με την αλλαγή έφερε την «διχοτόμηση» στον ελληνικό λαό, εν είδει χρωμάτων και ιδεολογικού φανατισμού, όπου οι ψηφοφόροι μετεβλήθησαν σε οπαδούς, με όσα αυτό συνεπάγεται. Οι «πράσινοι» και οι «μπλε» κυριαρχούσαν στην κοινωνία, υπεραμυνόμενοι των ανάλογων παρατάξεων σε ρόλο «εφ ω ετάχθησαν», δίχως πολλή σκέψη και προβληματισμό. Άλλες εποχές, άλλοι αρχηγοί, αλλά με την πορεία της πολιτικής να οδεύει και να φθάνει στις πρόσφατες εξελίξεις, που εν κατακλείδι άλλαξαν τα γεγονότα, έφεραν τα πάνω κάτω στην ελληνική κοινωνία και διαμόρφωσαν νέου τύπου ιδεολογικές προσεγγίσεις, που μόνο από αισιοδοξία δεν διανθίζονται.Οι πολίτες, ξεπέρασαν σε μεταλλάξεις ακόμη και… τις νύμφες των κολεόπτερων εντόμων, φθάνοντας και καταλήγοντας στην μεταμόρφωσή τους σε αμερόληπτους κριτές, απέναντι σε πολιτικούς θεσμούς και πρόσωπα, που τους έφθασαν στο σημείο υποβάθμισης του ιδεολογικού τους πιστεύω. Πώς άλλωστε να εξακολουθούν να είναι πειθήνια όργανα προς χρήσιν και εκμετάλλευσιν, σε ένα σαθρό πολιτικό σύστημα, που όχι μόνο δεν κατοχύρωσε τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των πολιτών του, αλλά τους καταρράκωσε ηθικά και υλικά.
Το πλέον «επιτυχές» των κυβερνήσεων που ακολούθησαν την μεταπολίτευση ήταν το καλά κρυμμένο μυστικό των χρεών, του δανεισμού, των ελλειμμάτων, άρα και της οικονομικής φθοράς του κράτους. Υπό την σιωπή όλων όσων αποτελούσαν τους τριακόσιους αντιπροσώπους του δημοκρατικού θεσμού (εξ ονόματος των πολιτών) των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Από το 1989 το κράτος δανείζονταν για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις! Ένα πλεονάζον δημοσιοϋπαλληλικό κατεστημένο από το οποίο δεν έλειπαν οι «παραθυράτοι» ή οι νόμιμα εισερχόμενοι προεκλογικά.
Υπερφορτωμένος ο δημόσιος τομέας από υπαλλήλους, που δεν είχαν πάντα παραγωγικό αντικείμενο, αλλά ενίσχυαν την εικόνα του ραχατιού «αρμέγοντας» έμμεσα τον κρατικό κορβανά. Ευθύνη των κρατούντων, ώστε η υπέρμετρη έλξη προς την εξουσία, να τους παρασύρει σε σχέση συναλλαγής με τους πολίτες. Αυτό ως δείγμα της μυστικοπάθειας που επικρατούσε στους πολιτικούς χώρους και κάλυπτε πλήρως την αλήθεια από τον ελληνικό λαό.
Όλοι ήξεραν μα κανείς δεν μιλούσε, ώστε έγκαιρα να σταματήσει η ανεξέλεγκτη σπατάλη, η πρόσληψη υπαλλήλων στο δημόσιο, η παύση γελοίων παροχών, η εύνοια και η ποικιλία μισθών από υπουργείο σε υπουργείο, η λαμογιά, ο πλουτισμός και όλα τα παράνομα που υποσκέλιζαν τα νόμιμα επί σειρά ετών. Τώρα βέβαια η επανόρθωση και η ανάκαμψη είναι ανέφικτες. Η Ελλάδα βρίσκεται στην μέση του πουθενά και κινδυνεύει να χάσει ακόμη και την ταυτότητά της. Τα όσα κατά καιρούς φημολογούνται δεν ανήκουν στην διάθεση για κινδυνολογία ούτε εκφράζονται στα πλαίσια αντιπολιτευτικού λόγου, αλλά είναι η πραγματικότητα και τα εξ’ αυτής συμπεράσματα του μέσου νου. Έστω κι αν οι τελευταίες κυβερνήσεις και κυρίως αυτή του ΠΑΣΟΚ, δεν κάλυψαν πλέον την αλήθεια, εξαιτίας της πολυπλοκότητας των προβλημάτων και του αδιεξόδου της προεκλογικής ατάκας του κ. Παπανδρέου πως «υπάρχουν λεφτά». Εν πάσει περιπτώσει όσο κι αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το ίδιο θέμα είναι αδύνατον να το πετύχουμε, διότι βρισκόμαστε προ μεταρρυθμίσεων, που «τσακίζουν τα κόκκαλα» των πολιτών της χώρας. Τώρα που όλοι οι Έλληνες πολίτες γνωρίζουμε την εθνική κατάντια, οφείλουμε να υιοθετήσουμε την αντίδραση για να μη θεωρηθούμε κι εμείς συνένοχοι της σιωπής.
Διόρθωση: «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και όχι «οφθαλμού αντί οφθαλμόν», όπως εκ παραδρομής γράφηκε στο φύλλο της Τρίτης.
Φ. Βλαχοπούλου
