διάπλατα μπροστά μας…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Το τελευταίο περιστατικό σκληρής εγκληματικής βίας, που βύθισε στο πένθος τις οικογένειες των δύο άτυχων Ελλήνων αστυνομικών, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της ανομίας που «αλωνίζει» την χώρα μας.Η εγκληματικότητα στην Ελλάδα καλπάζει με γοργούς ρυθμούς, σε σημείο που δεν μπορούμε να την παρακολουθήσουμε, πολύ περισσότερο δε, να την περιορίσουμε ως μια υπεύθυνη Πολιτεία.
Η αχαλίνωτη εγκληματική δραστηριότητα που διεξάγεται στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, μαρτυράει ένα εύφορο τοπίο για ανάλογη δράση. Το μείζον, όμως, αυτό κοινωνικό θέμα, δεν φαίνεται να απασχολεί το κράτος, τι και αν έχει συσταθεί αρμόδιο Υπουργείο με την επωνυμία «Προστασίας του Πολίτη». Ποια προστασία και κουραφέξαλα; Τη στιγμή, μάλιστα, που το αίσθημα ανασφάλειας έχει γίνει μόνιμος «σύντροφος» του Έλληνα πολίτη. Οι παλιοί καλοί καιροί, όταν η κοινωνία ζούσε σε καθεστώς ησυχίας και ηρεμίας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σήμερα, ακόμη και μια βραδινή έξοδος μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιον πολίτη, που θέλει να βγει έξω από την οικία του. Αλλά, και το σπίτι μας, που κλασικά θεωρείτο το άβατο της οικογενειακής εστίας, δεν αποτελεί, πλέον, ένα ασφαλές μέρος, όπου κάποιος μπορεί να προφυλαχτεί από την εγκληματική δράση, αφού οι παραβιάσεις σπιτιών από κακοποιά στοιχεία, εντάσσονται σε φαινόμενα των ημερών.
Κάθε μέρα, το πλούσιο αστυνομικό δελτίο αναφέρει εγκληματικά περιστατικά σοβαρά και μη, ανεβάζοντας στο κόκκινο τον προβληματισμό μας, περί της ασφάλειας του κράτους μέσα στο οποίο ζούμε.
Κλοπές, ληστείες και διαρρήξεις, συνθέτουν την καθημερινότητα του Έλληνα, χωρίς πλέον να ξαφνιάζουν κανέναν. Η Ελλάδα, από μια μικρή χώρα με πολύ ασφάλεια, έχει μετατραπεί σε πραγματικό «άντρο» κακοποιών, με δεδομένο το γεγονός πως το έγκλημα πάει «σύννεφο».
Και για να ξαναγυρίσω στο περιστατικό που αναφέρω στην αρχή του άρθρου μου, θέλω να προσθέσω, παράλληλα, ότι η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει την αξία της, αφού αφαιρείται με τόσο άνεση από κάποιους επιτήδειους. Εδώ ακριβώς είναι που τίθεται και ένα άλλο ερώτημα, εύλογο κατ’ εμέ, με ποιο δικαίωμα στερεί κάποιος την ζωή από κάποιον άλλο; Με ποιο δικαίωμα καταστρέφει μια οικογένεια και βυθίζει στο πένθος μια μάνα; Πως φτάσαμε στο σημείο, ο άνθρωπος να αντιμετωπίζεται ως «στόχος», που πρέπει να εξολοθρευτεί, λες και πρόκειται για ένα πολεμικό παιχνίδι;
Εάν δεν απαντηθούν τα ανωτέρω ερωτήματα, δεν θα μπορέσουμε, ποτέ, να αντιμετωπίσουμε ανάλογα κοινωνικά φαινόμενα, με τρόπο αποτελεσματικό. Θα είμαστε δέσμιοι μιας «νοσηρής» κατάστασης, που δεν έχει καμία «διέξοδο κινδύνου».
Η οικονομική εξαθλίωση του κράτους και των πολιτών κατ’ επέκταση, έχει συμβάλει σημαντικά στην έξαρση της εγκληματικότητας, ενός φαινομένου που παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Αν δεν ξυπνήσει η επίσημη ελληνική Πολιτεία με μέτρα κοινωνικά και ουσιαστικές παρεμβάσεις, χαΐρι σε αυτή την χώρα δε θα δούμε ποτέ, σε κανένα τομέα ανάπτυξης και σε καμία παράμετρο λειτουργίας του κράτους.
