Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Όσο περνάνε οι μέρες, τόσο μεγαλώνει η ανησυχία μας για το μέλλον της χώρας, μέσα στην οποία ζούμε και καλούμαστε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Το κόστος ζωής μεγαλώνει επικίνδυνα, χωρίς από την άλλη, να λαμβάνονται μέτρα κοινωνικής πρόνοιας προς το κοινωνικό σύνολο που δεινοπαθεί από την υφιστάμενη κατάσταση. Με αδιέξοδο μοιάζει η ζωή μας στην Ελλάδα, χωρίς, ωστόσο, να είμαστε σε θέση να την αλλάξουμε προς το καλύτερο. Η φυγή μοιάζει με την καλύτερη λύση στην παρούσα φάση, πού να πάμε όμως; Ποιος μας περιμένει με ανοιχτές τις αγκάλες; Όταν στην δεκαετία του πενήντα με εξήντα οι Έλληνες έφευγαν ως πρόσφυγες στην Γερμανία, ήξεραν, ότι οι περισσότεροι από αυτούς θα βρουν ένα καταφύγιο και μια θέση εργασίας, σήμερα μετά από τόσα χρόνια, η Γερμανία δεν δείχνει διατεθειμένη να υποδεχτεί το νέο προσφυγικό κύμα, που ετοιμάζεται να ανοίξει τα φτερά του αφήνοντας πίσω για πάντα την πατρίδα, που δεν έχει να τους προσφέρει ούτε τα στοιχειώδη.Με όλες τις πόρτες κλειστές και χωρίς καμία ελπίδα, ότι τα πράγματα θα αλλάξουν στο εσωτερικό της χώρας ο Έλληνας καλείται να ξεπεράσει το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης. Η ισχυρή Ευρώπη δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την τύχη της Ελλάδος, αφού το μόνο που κάνει είναι να λειτουργεί με τρόπο εχθρικό, όσον αφορά τα συμφέροντα της χώρας μας.
Φως στην άκρη του τούνελ δεν υπάρχει. Ένα εντελώς θολό τοπίο απλώνεται διάπλατα μπροστά μας, προϊδεάζοντάς μας για χειρότερες μέρες. Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας δεν είναι ικανές να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη. Ο λόγος τους ανίσχυρος και ξένος σε εμάς δεν βρίσκει κανένα απολύτως αντίκρισμα.
Τι θα γίνει με την χώρα; Ρωτάμε και ξαναρωτάμε, ανήμποροι να βρούμε απάντηση στο κρίσιμο αυτό ερώτημα. Πως μας κατάντησαν οι ανίκανοι πολιτικοί που επί τόσα χρόνια κρατούσαν τα ηνία του κράτους. Τα προσωπικά συμφέροντα, η αδιαφορία και η ανικανότητά τους, μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, όλοι είναι το ίδιο. Η αλλαγή κυβέρνησης ποτέ δεν ταυτιζόταν με αλλαγή πολιτικής πορείας. Ίδιες τακτικές με διαφορετικά πρόσωπα και μην πιστέψει κανείς, ότι μια ενδεχόμενη αλλαγή στην πολιτική πυραμίδα θα μας σώσει, γιατί θα εξαπατηθεί οικτρά, για άλλη μια φορά.
Η νέα γενιά των Ελλήνων, η πιο αδικημένη από όλες, χωρίς να φταίει σε τίποτα, θα πληρώνει το μάρμαρο της κρίσης για πολλά συναπτά έτη. Βέβαια, από τον κανόνα και για ευνόητους λόγους εξαιρούνται τα παιδιά των ισχυρών ανδρών της χώρας. Δυστυχώς αυτή είναι η δημοκρατία μας…
