Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, κύριος Γιώργος Παπανδρέου, γνωστός στην χώρα και ως ΓΑΠ, έχει χτίσει ένα πολιτικό προφίλ που είναι αποδεκτό στο εξωτερικό. Γι’ αυτό και οι επισκέψεις του τελευταίου σε διάφορες χώρες της Ευρωζώνης, αλλά και στην “Αμερικάνικη ήπειρο” συνοδεύονται από επιτυχίες, αφού οι πολλές συναντήσεις με ξένους πολιτικούς ηγέτες γίνονται σε ιδιαίτερα θερμό κλίμα.
Από την άλλη, βέβαια, η αποδοχή του κυρίου Γ. Παπανδρέου στο εξωτερικό δεν έχει τα αντίστοιχα αποτελέσματα όσον αφορά την Ελλάδα. Η χώρα μας παραμένει στο στόχαστρο των ισχυρών “αρπακτικών” και ας διατείνονται, μετά, περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Δυστυχώς, τέτοιο πράγμα δεν ισχύει για την Ελλάδα, που πασχίζει εντελώς μόνη της να ξεφύγει από τα πολλαπλά προβλήματά της. Είναι πολύ δύσκολο να παλεύεις με τους δαίμονές σου, χωρίς καμία απολύτως βοήθεια. Ειδικά, όταν, ακόμη και κάποιοι από τους γεωγραφικούς σου γείτονες προβάλουν αξιώσεις εις βάρος σου.
Και όσο ο πρωθυπουργός αλωνίζει στο εξωτερικό, διευρύνοντας τις δημόσιες σχέσεις του, οι Έλληνες πολίτες βρίσκονται σε ένα τέλμα, που μοιάζει αδιαπέραστο. Ο πολιτικός κόσμος έχει επαναπαυτεί στην αδράνεια, που ως σήμα κατατεθέν του Έλληνα πολιτικού, θερίζει καταστροφικά αποτελέσματα για όλη την υπόλοιπη κοινωνία.
Πού πήγαν όλες εκείνες οι υποσχέσεις περί ριζικών μεταρρυθμίσεων στο εσωτερικό της χώρας, με βασικό σκοπό την εξυγίανση της χώρας σε όλα τα επίπεδα; Τελικά, οι μεγαλοστομίες των ισχυρών μας ανδρών δίνουν και παίρνουν, χωρίς απτά αποτελέσματα.
Όλα για την μόστρα, αφού και οι “εξορμήσεις” των πολιτικών μας σε χώρες του εξωτερικού δεν αποδίδουν καρπούς. Πάνε και έρχονται με άδειο το καλάθι, αλλά με την αισιοδοξία να διαπερνά όλο το «είναι» τους. Αυτοί, λοιπόν, οι άνθρωποι καλούνται να μας βγάλουν από το «βούρκο» της κρίσης, μιας κρίσης για την οποία ο απλός λαός της χώρας δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη.
Οι συζητήσεις γύρω από το δημόσιο χρέος και την έξοδο από την κρίση είναι άσκοπες, γιατί στερούνται ουσίας. Όσο και αν μας λένε το αντίθετο, εμείς θα παραμένουμε δέκα βήματα πίσω από αυτό που πρέπει, γιατί η χώρα στερείται ισχυρών ανδρών, γνωστών για το πολιτικό τους ανάστημα.
