Μετά Χριστόν προφήτες…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Όταν η υποκρισία περισσεύει, εμείς απλά γινόμαστε μάρτυρες ενός παράλογου σκηνικού, που υποτιμά σε βαθμό κακουργήματος την στοιχειώδη νοημοσύνη ενός μέσου πολίτη, εν τοιαύτη τη περιπτώσει του Έλληνα πολίτη.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που όλοι μας, ο καθένας λιγότερο και ο άλλος περισσότερο, έχουμε παρακολουθήσει μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες μας, πρώην Υπουργούς να ωρύονται μαινόμενοι περί σημερινής, ομολογουμένως, οικτρής πολιτικής και κατ’ επέκταση οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Η αμνησία που παθαίνουν όλοι αυτοί οι ισχυροί, σε χρόνο παρελθόντα, πολιτικοί αποτελεί σημείο έντονο προβληματισμού. Εκεί είναι που ασυναίσθητα ξεφωνίζεις, αν και ξέρεις ότι κανείς δε σε ακούει, και γιατί δεν κάνατε, όταν μπορούσατε και είχατε την πολιτική δύναμη, όλα αυτά για τα οποία μάχεστε σήμερα μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα των μεγάλων αθηναϊκών καναλιών; Ποιος σας εμπόδισε, τότε, να πράξετε τα δέοντα; Ποιο κακό πνεύμα ήταν αυτό, που σας κράτησε σε εγκληματική, για το εθνικό όφελος, αδράνεια ή μήπως η γνώση μαζί με την πείρα έρχονται κατόπιν εορτής;
Όλοι έγιναν μετά Χριστόν προφήτες, έχοντας μάλιστα την απαίτηση, η γνώμη τους να γίνεται αποδεκτή, αφού την παρουσιάζουν ως την μοναδική, προκειμένου να σωθεί η χώρα από την κρίση. Εκ των υστέρων, δηλαδή, κάποιοι ισχυροί πολιτικοί παράγοντες σε χρόνο παρελθόντα, οι οποίοι μάλιστα πλήγωσαν με τις συμπεριφορές τους την ελληνική κοινωνία, παρουσιάζονται ως σύγχρονοι μεσσίες. Πεφωτισμένοι και σίγουροι για τον εαυτό τους, οι τελευταίοι συνεχίζουν να διεκδικούν την καταρρακωμένη εμπιστοσύνη του κόσμου, που απογοήτευσαν με τις πράξεις τους.
Η παρουσία τους αν και ενοχλητική συνεχίζει να είναι πληθωρική, αφού γεμίζει τα τηλεοπτικά παράθυρα των πολιτικών συζητήσεων που πραγματοποιούνται στις ειδήσεις των οκτώ. Δεν δείχνουν να αισθάνονται καθόλου ντροπή για την προκλητική τους στάση, αφού το θράσος τους ξεχειλίζει. Σου επιβάλουν με το έτσι θέλω την ενοχλητική παρουσία τους, καθώς όποιο κανάλι και να ανοίξεις αυτοί είναι εκεί και λένε τα δικά τους. Αισθάνεσαι αδικημένος και αηδιασμένος από την υφιστάμενη κατάσταση, ωστόσο δεν μπορείς να κάνεις κάτι, ώστε να απαλλαγείς από την παρουσία τους. Μαζί με τους σημερινούς ισχυρούς άνδρες της χώρας “καταστρέφουν” την ψυχολογία σου σε καθημερινή βάση. Δεν τους μισείς, απλά τους απεχθάνεσαι, αυτοί, όμως, είναι εκεί, κόντρα στα δικά σου «θέλω». Κάποιες φορές, πάλι, απορείς με την αναισθησία τους, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Εσένα, τελικά, δεν σε υπολογίζει κανείς. Εσύ είσαι μια απλή «ψήφος» γι’ αυτούς, ούτε αισθήματα έχεις, ούτε και ψυχικά αποθέματα. Μια ψήφος που αποκτά αξία, μόνον, στην περίοδο των εκλογών.
