Με αφορμή το άρθρο ενός καταξιωμένου δημοσιογράφου αθηναϊκής εφημερίδος, απομονώνω μια παράγραφο, σας την μεταφέρω και αποφεύγω την συνέχεια του κειμένου, διότι αναφέρεται στις αντιδραστικές πολιτικές των αριστερών κομμάτων.«Για να αποκτήσουμε τις ελευθερίες που απολαμβάνουμε στραβομουτσουνιάζοντας σήμερα και ένα αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό σύστημα που ο κάθε ανεγκέφαλος κατακρίνει με πολύ συχνά προσποιητή οργή χρειάστηκαν, από το 1821, αμέτρητοι αγώνες και μεγάλες ατομικές και συλλογικές θυσίες».
Μια λοιπόν που αναφέρεται στους αγώνες και τις θυσίες των Ελλήνων από το 1821 και εντεύθεν, με στόχο την ελευθερία και την δημοκρατία, μπορούμε να κρίνουμε και να αξιολογήσουμε τι χάσαμε και τι κερδίσαμε (αν κερδίσαμε) ή ακόμη τι διατηρήσαμε ως κράτος και λαός στην σημερινή εποχή. Κατ’ αρχάς ότι παραδοσιακό, σε θέματα αρχών και αξιών ξέφτισε υπό το βάρος του μιμητισμού, που οριοθέτησε τα σύγχρονα ήθη και καθιέρωσε την ως άνω αναφερόμενη «εποχή του μιμητισμού». Όπως ακριβώς λέμε εποχή ή στυλ Μπαρόκ, Ροκοκό κ.α..
Επίτευξη των τελευταίων δύο γενεών; Αναλόγως του τρόπου που ο καθένας προσμετράει τα πλην και συν ή θεωρεί πως διαθέτει την ικανότητα προσαρμογής των τότε στα τώρα και το αντίθετο. Αυτό σίγουρα δεν είναι εύκολο, διότι δεν είναι μόνο απαραίτητη η διαφύλαξη της ακεραιότητας του χαρακτήρα αλλά και η λογική. Ας μην αγνοούμε πως η δημοκρατία, με την ουσιαστική της έννοια, τείνει να εξελιχθεί σε απροσδιόριστης σημασίας και εφαρμογής συστατικό του πολιτεύματός μας.
Όσα αποφασίζονται απουσία συναίνεσης του λαού και γίνονται πράξη δια του «αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν», όπως γίνεται συνήθως, δεν είναι δυνατόν να εμπεριέχονται και να προσδιορίζουν την δημοκρατία. Όσο για τις ελευθερίες, βάσει αγώνων και θυσιών επίσης από το 1821, είναι βέβαιο πως τις αποκτήσαμε δίχως όμως να αποφεύγουμε τις διαρκείς επιβουλεύσεις άλλων χωρών, που λόγω συμφερόντων δημιουργούν και διατηρούν την «λυκοφιλία» ως πάγια πολιτική συνταγή.
Είναι γνωστό πως ο Κολοκοτρώνης και οι οπλαρχηγοί του 1821 αγωνίσθηκαν για την ελευθερία, ως αποτέλεσμα αποτίναξης του τουρκικού ζυγού. Δεν αγωνίσθηκαν για την ελευθερία των ηθών, την ελευθερία της ανεξέλεγκτης προσβολής και καταπάτησης ουσιαστικών παραδοσιακών αρχών και αξιών. Αγωνίσθηκαν για την ακεραιότητα μιας πατρίδας που θα ορίζει τον εαυτό της, δίχως υποταγή, κηδεμόνες, λαμόγια και «τρύπιους κρατικούς κουμπαράδες».
Τουλάχιστον οι περισσότεροι πολίτες δεν είναι «ανεγκέφαλοι» ούτε καθοδηγούνται από «προσποιητή οργή», ώστε να ανατρέψουν ένα ουσιαστικά δημοκρατικό πολίτευμα. Αγωνίζονται διαμαρτυρόμενοι για την αφαίρεση και την επαναφορά των κεκτημένων, που η λάθος πολιτική δεκαετιών τους αφήρεσε μέσα σε… ελάχιστον χρονικό διάστημα. Η ανάκαμψη, το πάγιο άλλοθι μέσα στο οποίο «καλλιεργούνται» και δημιουργούνται οι απαιτήσεις ακόμη και του κυβερνητικού χώρου.
Εις το έπακρον! Υπάρχει όμως και στις μέρες μας λογική, που με σωστούς συνειρμούς οδηγεί τους πολίτες στην αφύπνιση και στην σωστή κρίση να αποδίδουν τα «του Καίσαρος το Καίσαρι και τα του… ΠΑΣΟΚ τω ΠΑΣΟΚ»! Ευτυχώς. Έτσι δεν ξεγελιούνται και δεν παρασύρονται ούτε οι ταπεινοί ανά την επικράτεια.
