Η άμεση αντίδραση του Πρωθυπουργού στην απαίτηση των τροϊκανών να ξεπουληθεί η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, εκφράσθηκε και δια της κατοχύρωσης του αντιθέτου, με νομοθετική ρύθμιση.Καλώς. Θα όφειλε όμως ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος τάσσεται υπέρ της αξιοποίησης των ακινήτων, να μας πει πώς εννοεί την αξιοποίηση. Άλλωστε όταν υπάρχει αντίδραση η απαίτηση όλων των πολιτών είναι να μάθουν την πρόθεση του Πρωθυπουργού και σε τι χρονικά πλαίσια προτίθεται να γίνει η επιλογή και η αξιοποίηση των ακινήτων, εξαιρουμένης βεβαίως της γης, των παραλιών, των βράχων, των νησιών, της Ακρόπολης, του Θησείου… του Λευκού Πύργου και… των κάστρων συν του Επταπυργίου Θεσσαλονίκης. Ναι στην αξιοποίηση των κτισμάτων, που αν ενοικιαστούν ή πωληθούν θα αποφέρουν ουκ ολίγα έσοδα στην χώρα.
Ήδη από τα αραχνιασμένα ακίνητα της στασιμότητας, η χασούρα του ελληνικού δημοσίου είναι μεγάλη. Δεν νοείται να παραμένουν κρατικά ακίνητα σε αχρηστία και να ενοικιάζονται ιδιωτικοί χώροι, για να στεγάζουν υπηρεσίες του δημοσίου. Αυτό καταδεικνύει την από δεκαετιών διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, που οφείλεται στην πλήρη αδιαφορία για το συμμάζεμα των οικονομικών της χώρας.
Με τόσους οικονομολόγους που κατείχαν κυβερνητικά πόστα, είναι αδιανόητο να διαλύεται η οικονομία, διότι με τον χαρακτηρισμό του νοικοκυρέματος, που οι εκάστοτε Πρωθυπουργοί χρησιμοποιούν, ώστε να πείσουν τους πολίτες πως η πρόθεσή τους είναι να συμβάλλουν στην καλή διαχείριση του δημοσίου χρήματος, θα έπρεπε να είχε αποφύγει η Ελλάδα την εθνική της κατάντια. Το αντίθετο όμως συμβαίνει, αποδεδειγμένα πλέον και στα λόγια γίνεσαι ακόμη και βασιλιάς, στην πράξη όμως δεν κάνεις ούτε για τα… οικιακά.
Τριακόσιοι είναι, να τους χαιρόμαστε, αλλά κανείς δεν αντιλαμβάνονταν τι γινότανε στα οικονομικά της χώρας; Δεν αναρωτιόνταν από πού έβγαιναν τα χρήματα που αφειδώς ξοδεύονταν ασκόπως και δεν ξάφνιαζαν κανέναν; Οι προτάσεις που έπεσαν στον αέρα από τους τροϊκανούς, σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις, τις πωλήσεις εν γένει κινητών και ακινήτων, αποτέλεσαν σημείο αντιπαραθέσεων μεταξύ κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως με την τακτική πρωτίστως της απενοχοποιήσεως από πάσης ευθύνης και συμμετοχής στην εν κατακλείδι κατάρρευση του οικονομικού μας συστήματος.
Η «αποψίλωση» του βεβαίως δεν ήταν ενέργεια ενός και μόνο πολιτικού ανδρός. Κι όμως έχουν το θράσος να ισχυρίζονται τα απίστευτα, με στόχο την κατατρόπωση του αντίπαλου στρατοπέδου, ξεχνώντας πως η αναξιοπιστία δεν υιοθετήθηκε τυχαία από τον ελληνικό λαό, απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Δηλαδή στους εκλεγμένους της εξουσίας.
Άντε να παρηγορηθούμε ως πολίτες πως η Ελλάδα δεν έχει την αποκλειστικότητα σε πολιτικά σκάνδαλα και στην διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Ευτυχώς! Το «δυστυχώς» είναι πως σε άλλες χώρες η αντιμετώπιση παρόμοιων καταστάσεων δεν καλύπτεται υπό την σκιερή εύνοια της νομοθεσίας, αλλά κατονομάζονται σε πλήρη διαφάνεια και ακολουθούν την οδό της δικαιοσύνης, ενώ στην Ελλάδα υπερισχύει η παραγραφή παρά η απόδοση δικαίου.
Έτσι απογοητευόμαστε διαρκώς από πάσης πλευράς και θεωρούμε άσκοπο ακόμη και να ομιλούν ή να μπαίνουν στην διαδικασία αντιπαραθέσεων.
