«Ναι στην συνεννόηση όχι όμως στην συνενοχή»! Ακούστηκε δια στόματος κ. Χατζηδάκη, θέλοντας να δείξει πως η Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμη να συνεργασθεί με την κυβέρνηση, αλλά με όρους. Φυσικό. Ανέφερε όμως ως όρο αυτόν της μη συνενοχής, δίχως να διευκρινίσει αν εννοούσε το πρόσφατο παρελθόν ή το εγγύς μέλλον μετά από την συνεργασία της Ν.Δ. με την Κυβέρνηση.Όσον αφορά το παρελθόν ας μη ξεχνούν πως όχι απλώς συνένοχοι είναι αλλά και συμμέτοχοι. Διότι, έστω κι αν περιορίσουμε την εθνική μας κατάντια μόνο στην κακή διαχείριση και αγνοήσουμε πως υπήρξαν «λοβιτούρες», θα είμαστε σίγουροι ως πολίτες πως «ένας κούκος δεν φέρνει την… καταχνιά»!
Συνεργοί και συνένοχοι είναι οι τελευταίες κυβερνήσεις, που ενώ έβλεπαν την ανορθόδοξη πορεία της ελληνικής οικονομίας συνέχιζαν την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, είτε από ανικανότητα είτε από αδιαφορία είτε ακόμη και ως πάσχοντες από κρετινισμό, γεγονός που δεν τους απαλλάσσει από τις ευθύνες και δεν τους καλύπτει σε καμία περίπτωση. Γι’ αυτό θα όφειλαν να πάψουν εδώ και καιρό να επιχειρηματολογούν με τον μοναδικό τρόπο επίρριψης ευθυνών η μία παράταξη κατά της άλλης. Αυτά ως προς το παρελθόν.
Πιο πιθανόν είναι ο κ. Χατζηδάκης να εννοούσε την συνενοχή επί των μελλούμενων. Οι επτά λύσεις που πρότεινε η Νέα Δημοκρατία έδωσαν το πράσινο φως στην κυβέρνηση να καλέσει τον αρχηγό της κ. Σαμαρά, πρωτίστως και ακολούθως και τους άλλους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, σε μια προσπάθεια καλής θελήσεως (!) προς συνεννόηση και συνεργασία. Έτσι ώστε, να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα από κοινού και ίσως πιο αποτελεσματικά. Βέβαια, θα φανεί στην πορεία πόσο εύκολη και εύστοχη θα είναι μια τέτοιου είδους συνεργασία, διότι η επιτυχία θα είναι διεκδίκηση όλων. Η αποτυχία όμως, οι ευθύνες και ενοχές θα είναι το μπαλάκι που θα αλλάζει χέρια, από τον ένα στον άλλο. Η ευθυνοφοβία υποβόσκει σε όλους τους πολιτικούς χώρου, απλώς δεν ξεστομίζεται.
Απορίας άξιον είναι πώς το ξεστόμισε ο κ. Χατζηδάκης; Εκ των πραγμάτων μια τέτοια δήλωση καταδεικνύει πως μια συνεργασία με την κατάθεση επί τάπητος των λύσεων που προτείνει η Ν.Δ. και συγκλίνουν με ορισμένες της κυβέρνησης, θα έχουν κάποιο ρίσκο στην εφαρμογή τους, άρα και πιθανόν να μην επιτύχουν. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως η σύμπραξη των αρχηγών, με στόχο την ανάταξη της χώρας, θα έχει εκατό τα εκατό επιτυχή έκβαση. Γίνεται μια προσπάθεια. Οι πάντες ελπίζουν σ’ αυτήν. Όμως τα ποσοστά επιτυχίας βρίσκονται στα μισά του εκατό.
Ευχής έργον θα είναι τα άλλα μισά του εκατό να προσδώσουν επιτυχή χαρακτήρα στην προσπάθεια μείωσης των προβλημάτων, ώστε και το μερίδιο των θυσιών που βαραίνουν την ελληνική κοινωνία να έχουν αντίκρισμα. Αυτό το αντίκρισμα που με το μνημόνιο όχι μόνο δεν επετεύχθη, αλλά βύθισαν τους πολίτες ακόμη περισσότερο στο βάραθρο.
Μακάρι οι Έλληνες πολιτικοί να αποβάλλουν την έπαρση του «εγώ», να προβούν στον αφορισμό της αλαζονείας και της απαγκύλωσης από την λατρεία της εξουσίας. Τότε οι πολίτες θα είναι σίγουροι, πως έστω και ελαχιστοποιημένα ο απεγκλωβισμός από την ύφεση, θα είναι το μόνο παρήγορο, για την παρούσα κατάσταση. Όπως και η απόδοση των ευθυνών θα πρέπει να είναι συνολική σ’ ένα κοινό έργο, που δεν είναι σύνηθες στο πολιτικό μας σύστημα. Αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να συμβεί εδώ και καιρό και θα ικανοποιούσε τον κάθε πολίτη.
