Με αφορμή το γιαούρτωμα του κ. Πάγκαλου, που ως είδηση απασχόλησε ποικιλοτρόπως τα ΜΜΕ εδώ και μέρες, μου έφερε στο νου την δεκαετία του 1960-1970 κατά την οποία το γιαούρτωμα είχε μπει στα σχολεία, με αποδέκτες τους… καθηγητές. Αποτέλεσμα αυτού η θέσπιση του νόμου 4.000 περί τεντιμποϊσμού, ώστε να αναχαιτισθεί η «ιδιάζουσα θρασύτητα και προκλητικότητα έναντι της κοινωνίας». Βέβαια το… σπορ της ρίψης γιαουρτιού και φρούτων ακόμη, δεν περιορίζονταν μόνο στα σχολεία αλλά και εκτός αυτών, με αποδέκτες ηλικιωμένους και γυναίκες.Η εφαρμογή του νόμου άρχισε από τις 3 Σεπτεμβρίου 1958. Οι πρώτοι νεαροί που συνελήφθησαν οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια, για το παράπτωμα του γιαουρτώματος και της εξύβρισης κατά της Αρχής, όπου τους κούρεψαν με την ψιλή, τους έσκισαν τα ρεβέρ των παντελονιών τους και στη συνέχεια τους περιέφεραν στους δρόμους με χειροπέδες και με κρεμασμένη στο λαιμό πινακίδα που έγραφε: «Είμαι τεντιμπόης και έριξα γιαούρτι σε γυναίκα». Δηλαδή η πλήρης αποδιοπομπή και εξευτελισμός, με διχασμένη την κοινή γνώμη.
Ο νόμος 4.000, αφού έκανε τον κύκλο του, καταργήθηκε το 1983. Η εφαρμογή του κατ’ επέκτασιν, εναντίον όλων όσων υπέπιπταν στα παραπτώματα της εξύβρισης, περιύβρισης αρχής, έργω εξύβριση, αντίσταση κατά της αρχής, σωματική βλάβη κ.λ.π., έλαβε τέλος, με αποτέλεσμα να σταματήσουν οι αντιδράσεις, που τις επόμενες δεκαετίες ξεθώριασαν και σπάνιζαν ως ένδειξη ευθιξίας. Το γιαούρτωμα ή και η ρίψη αυγών ανήκει πλέον στα σπάνια είδη αντίδρασης και έκφρασης δυσαρέσκειας ή αγανάκτησης. Εμφανίζονται απέναντι στον πολιτικό κόσμο, για να τονισθεί η απαξία προς τους θεσμούς, που τελευταίως υιοθετήθηκε από τους πολίτες εξαιτίας των εξαθλιωτικών μέτρων που η κυβέρνηση εφαρμόζει. Τελικά όμως τι είναι το πλέον απαξιωτικό; Το γιαούρτωμα ή οι βρισιές; Τι πονάει πιο πολύ; Μήπως βρίσκονται σε ισορροπία μεταξύ τους;
Το γιαούρτωμα προς τον κ. Πάγκαλο σίγουρα ως πράξη δεν είναι ότι καλύτερο. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, που εξαπέλυσε ο Αντιπρόεδρος προς τους πολίτες, επίσης δεν αρμόζουν στο «φέρεσθαι» ενός πολιτικού ανδρός. Η ισορροπία λοιπόν δεν υφίσταται. Οι βρισιές, όταν έχουν αποδέκτες αθώους πολίτες και εκφράζονται από εκπρόσωπο του μείζονος θεσμού της ελληνικής δημοκρατίας (;), δεν μπορεί να ανήκει στις «εξ απαλών ονύχων» βολές, ώστε να μην αγγίζουν την ευαισθησία των πολιτών. Ούτε απαλλάσσουν τον υβριστή και το… ήθος του, λόγω ελαφρυντικών. Εξ’ αυτού λοιπόν, πόσοι πολίτες δεν ικανοποιήθηκαν από την ρίψη προς αυτόν γιαουρτιού και δεν το ευχαριστήθηκαν, έστω κι αν δεν τόλμησαν να το ομολογήσουν για να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό του χαιρέκακου, του απάνθρωπου και του απολίτιστου; Άλλωστε η σύγχρονη εποχή ακυρώνει τον λόγο του Χριστού περι παρειών και χαρακτηρίζεται από το «δόγμα» του «νόμου της ζούγκλας», του «οφθαλμού αντί οφθαλμόν», του «μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις» ή ακόμη «ο θάνατός σου η ζωή μου».
Στο κάτω-κάτω μέχρι πότε οι πολίτες θα ανέχονται συμπεριφορές αυτών που καλύπτονται πίσω από την βουλευτική ασυλία και μπορούν να συμπεριφέρονται λόγω και έργω απαξιώνοντας τους πολίτες της χώρας, οι οποίοι μάλιστα καλούνται να πληρώσουν όσα οι πολιτικές, δια των συνηγορούντων προς αυτές, εφαρμόζουν και αποβαίνουν εις βάρος των συμφερόντων του λαού; Ας αφήσουμε λοιπόν την βιτρίνα της μεγαλοψυχίας κι ας ομολογήσουμε οι περισσότεροι πως ευχαριστηθήκαμε το γιαούρτωμα κι έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, ώστε να το λέμε.
Επειδή η «θεία δίκη» δεν επεμβαίνει σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, τον ρόλο αναλαμβάνει η «ανθρώπινη δίκη».
Φ. Βλαχοπούλου
