Το ξέρω ότι έχω δίκιο,το θέμα είναι που θα το βρω…
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, όπως του Φαρμακοποιού και του δικηγόρου, έχει προκαλέσει κύμα σφοδρών αντιδράσεων από τις θιγόμενες πλευρές. Ειδικά δε οι φαρμακοποιοί, αρνούμενοι να αποδεχτούν την νέα τάξη πραγμάτων στον επαγγελματικό τους χώρο, έχουν εξαγγείλει το κλείσιμο των Φαρμακείων τους.
Οπωσδήποτε, είναι δημοκρατικό δικαίωμα του κάθε πολίτη και του κάθε επαγγελματία να διεκδικεί τα συμφέροντά του και να αντιδράει, όταν νιώθει πως αυτά θίγονται. Ωστόσο, δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε και ανθρώπινο, στα πλαίσια διεκδίκησης των δικαιωμάτων σου, να προκαλείς προβλήματα, ενίοτε σοβαρά, στις υπόλοιπες ομάδες συνανθρώπων σου.
Δεν μπορείς κύριε να κλείνεις με το έτσι θέλω το φαρμακείο, γιατί δεν συμφωνείς με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση στον επαγγελματικό σου χώρο, γιατί πολύ απλά δεν έχεις το δικαίωμα να στερήσεις από έναν συνάνθρωπο τα φάρμακά του, την συγκεκριμένη και δεδομένη στιγμή που τα χρειάζεται. Ούτε μπορεί κάποιος ασθενής να περιμένει μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ φαρμακοποιών και κυβερνώσας παράταξης για να προμηθευτεί τα αναγκαία φάρμακα.
Αυτά που γίνονται στην Ελλάδα δεν γίνονται πουθενά. Έχει γίνει, πλέον, άγραφος νόμος να κλείνονται δρόμοι και χώροι εργασίας, όταν προκύπτουν ασυμφωνίες μεταξύ επαγγελματιών ή εργαζομένων με την κυβέρνηση.
Ο Δεκέμβρης για παράδειγμα είναι ο μήνας των αγροτών, αφού με θρησκευτική ευλάβεια κάθε τέτοια χρονική περίοδο κλείνουν τις πιο κεντρικές οδικές αρτηρίες της χώρας, σαν να ήταν το χτήμα του παππού τους, ανεβάζοντας τον εκνευρισμό των υπόλοιπων πολιτών στα ύψη. Ακολουθούν οι φορτηγατζήδες, οι δημόσιοι υπάλληλοι και πάει λέγοντας.
Προσπαθείς να καταλάβεις την δύσκολη κατάσταση που περνάει ο συμπολίτης σου και αναγκάζεται να προβαίνει σε αυτού του είδους τα μέτρα, δηλαδή να απέχει από την εργασία του, προκαλώντας πολλές φορές προβλήματα σε εσένα τον ίδιο. Την ίδια στιγμή, όμως, συγχύζεσαι, γιατί συνειδητοποιείς, ότι εσένα, τον απλό πολίτη που δεν φταις σε τίποτα, δεν σε υπολογίζει κανείς. Ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του, λειτουργώντας εις βάρος σου. Ο ένας σου κλείνει τον δρόμο, ο άλλος αρνείται να σε εξυπηρετήσει σε κάποια δημόσια υπηρεσία, καθώς απέχει από τα καθήκοντά του, γιατί δεν συμφωνεί με τις περικοπές στον μισθό του, ο τρίτος δεν σου δίνει τα φάρμακά σου, γιατί και αυτός έχει τις ενστάσεις του, όσον αφορά τις σχετικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Έχεις χάσει την μπάλα, όχι, όμως, το δίκιο σου. Το θέμα είναι που θα το βρεις; Δεν υπάρχει αυτό! σκέφτεσαι και απλά συνεχίζεις την μοναχική σου πορεία, με τον εκνευρισμό να χτυπάει κόκκινο.
Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, όπως του Φαρμακοποιού και του δικηγόρου, έχει προκαλέσει κύμα σφοδρών αντιδράσεων από τις θιγόμενες πλευρές. Ειδικά δε οι φαρμακοποιοί, αρνούμενοι να αποδεχτούν την νέα τάξη πραγμάτων στον επαγγελματικό τους χώρο, έχουν εξαγγείλει το κλείσιμο των Φαρμακείων τους.
Οπωσδήποτε, είναι δημοκρατικό δικαίωμα του κάθε πολίτη και του κάθε επαγγελματία να διεκδικεί τα συμφέροντά του και να αντιδράει, όταν νιώθει πως αυτά θίγονται. Ωστόσο, δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε και ανθρώπινο, στα πλαίσια διεκδίκησης των δικαιωμάτων σου, να προκαλείς προβλήματα, ενίοτε σοβαρά, στις υπόλοιπες ομάδες συνανθρώπων σου.
Δεν μπορείς κύριε να κλείνεις με το έτσι θέλω το φαρμακείο, γιατί δεν συμφωνείς με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση στον επαγγελματικό σου χώρο, γιατί πολύ απλά δεν έχεις το δικαίωμα να στερήσεις από έναν συνάνθρωπο τα φάρμακά του, την συγκεκριμένη και δεδομένη στιγμή που τα χρειάζεται. Ούτε μπορεί κάποιος ασθενής να περιμένει μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ φαρμακοποιών και κυβερνώσας παράταξης για να προμηθευτεί τα αναγκαία φάρμακα.
Αυτά που γίνονται στην Ελλάδα δεν γίνονται πουθενά. Έχει γίνει, πλέον, άγραφος νόμος να κλείνονται δρόμοι και χώροι εργασίας, όταν προκύπτουν ασυμφωνίες μεταξύ επαγγελματιών ή εργαζομένων με την κυβέρνηση.
Ο Δεκέμβρης για παράδειγμα είναι ο μήνας των αγροτών, αφού με θρησκευτική ευλάβεια κάθε τέτοια χρονική περίοδο κλείνουν τις πιο κεντρικές οδικές αρτηρίες της χώρας, σαν να ήταν το χτήμα του παππού τους, ανεβάζοντας τον εκνευρισμό των υπόλοιπων πολιτών στα ύψη. Ακολουθούν οι φορτηγατζήδες, οι δημόσιοι υπάλληλοι και πάει λέγοντας.
Προσπαθείς να καταλάβεις την δύσκολη κατάσταση που περνάει ο συμπολίτης σου και αναγκάζεται να προβαίνει σε αυτού του είδους τα μέτρα, δηλαδή να απέχει από την εργασία του, προκαλώντας πολλές φορές προβλήματα σε εσένα τον ίδιο. Την ίδια στιγμή, όμως, συγχύζεσαι, γιατί συνειδητοποιείς, ότι εσένα, τον απλό πολίτη που δεν φταις σε τίποτα, δεν σε υπολογίζει κανείς. Ο καθένας κοιτάζει το συμφέρον του, λειτουργώντας εις βάρος σου. Ο ένας σου κλείνει τον δρόμο, ο άλλος αρνείται να σε εξυπηρετήσει σε κάποια δημόσια υπηρεσία, καθώς απέχει από τα καθήκοντά του, γιατί δεν συμφωνεί με τις περικοπές στον μισθό του, ο τρίτος δεν σου δίνει τα φάρμακά σου, γιατί και αυτός έχει τις ενστάσεις του, όσον αφορά τις σχετικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Έχεις χάσει την μπάλα, όχι, όμως, το δίκιο σου. Το θέμα είναι που θα το βρεις; Δεν υπάρχει αυτό! σκέφτεσαι και απλά συνεχίζεις την μοναχική σου πορεία, με τον εκνευρισμό να χτυπάει κόκκινο.
