Εκτός πεδίου μάχης…Γράφει η Ντιάνα Τσερβονίδου
Στην εποχή του μνημονίου, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, δηλαδή, η σύγχρονη πραγματικότητα στην Ελλάδα, φαντάζει από δύσκολο έως και ακατόρθωτο εγχείρημα, η οικονομική επιβίωση του πολίτη.
Η τρέχουσα κοινωνική πολιτική καμία σχέση δεν έχει με αυτό που λέμε κράτος πρόνοιας και αλληλεγγύης. Η κυβέρνηση ασκεί μια σκληρή οικονομική πολιτική, η οποία έχει απλώσει τα «πλοκάμια» της επί παντός επιστητού.
Πραγματικά, η οικονομική κατάσταση της χώρας και κατ’ επέκταση του μέσου πολίτη αποτελεί πυρήνα εθνικού προβληματισμού. Υπό την πίεση της χρεοκοπίας, το ελληνικό κράτος επιβάλει διαρκώς νέα οικονομικά μέτρα, τα οποία χαρακτηρίζονται και ως «αιματηρά» από το κοινωνικό σύνολο, που καθημερινά παλεύει για την επιβίωσή του.
Όλες οι κοινωνικές τάξεις βρίσκονται σε αναβρασμό. Οι περισσότεροι έχουν βγει στους δρόμους της χώρας, διεκδικώντας για λογαριασμό τους, πιο ευνοϊκούς όρους σε ότι έχει σχέση με τις οικονομικές και τις φορολογικές επιβαρύνσεις, βάσει και των επιταγών του μνημονίου.
Το θέμα είναι ότι πλέον και οι πολίτες έρχονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους, αφού κυριαρχεί η λογική του «δεν πληρώνω παραπάνω, ας πληρώσουν οι άλλοι». Οι δημόσιοι υπάλληλοι διατείνονται περί αδικιών εις βάρος τους, καθώς, όπως υποστηρίζουν, είναι οι μόνοι που βάζουν «πλάτες» στην χρηματοοικονομική κρίση που γνωρίζει η χώρα, παραβλέποντας πολλές φορές το γεγονός, ότι επί πολλά χρόνια έπαιρναν πόρους από τους πακτωλούς του δημοσίου χρήματος μέσω διαφόρων επιδομάτων, όπως λόγου χάρη επίδομα έγκαιρης προσέλευσης, επίδομα προθέρμανσης αυτοκινήτου, επίδομα μεταφοράς φακέλου από ένα γραφείο σε άλλο κ.ο.κ. (όλα αυτά τα κουφά που μας κάνουν να τραβάμε τις τρίχες της κεφαλής μας).
Από την άλλη, έχουμε τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα που αρνούνται να πληρώσουν τα «σπασμένα» της κυβέρνησης, αφού οι μισθοί τους είναι, έτσι και αλλιώς, «κουτσουρεμένοι». Ποιος, όμως, νοιάζεται; Κανείς… (το μόνο σίγουρο).
Δυσεπίλυτα μοιάζουν τα οικονομικά προβλήματα του κράτους. Ενώ, οι πολίτες μοιάζουν απελπισμένοι, αφού κανείς δεν ξέρει τι τον περιμένει. Εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, ουδενός εξαιρεμένου, δεν υπάρχει. Και πώς να υπάρξει, άλλωστε, από την στιγμή που η άμετρη «υποσχεσιολογία» παραμένει «εγκλωβισμένη» σε ένα «στενά» θεωρητικό πλαίσιο;
Το μνημόνιο, η τρόικα, το οικονομικό επιτελείο και δεν συμμαζεύεται, αποτελούν τους χειρότερους εφιάλτες του Έλληνα φορολογούμενου. Μικροί και μεγάλοι καλούνται να στερηθούν πράγματα, για να συμβάλουν στην οικονομική ενίσχυση του κράτους. Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει σε αυτό το σημείο είναι το εξής: Τι προσφέρει το κράτος στον πολίτη; (Εκτός βέβαια από τους φόρους και τα οικονομικά μέτρα). Ερωτήσεις δίχως απαντήσεις, αφού εκεί που δεν μας συμφέρει κάνουμε, απλά, τους «Κινέζους».
